Sorgu

Varlığımı sorguladığım hayata tekrardan merhaba,

Derin bir acıyla kalemi elime aldığım bu günde yine mutsuzluğa acıyorum. Hayatın karmaşasında kaybolan kimliğime oradan şuraya şuradan buralara savrulan duygularıma serzenişle yakarıyorum. Suç buluyorum hayatımda ki herkeste ve herşeyde. Beni bu acıya bu nefrete sizler ittiniz. Mutsuzluğa tövbe eden bu zihne kalemi siz verdiniz.

Kaçamıyorsun kurtulamıyorsun öfkeden birikiyor, birikiyor ve çürütmeye başlıyor. İyi olan ne varsa yok oluyor. İnandığım onca kanı çürüttüğüm onca karamsarlık hisleri tekrardan geri geliyor. Yok olmakmış mutlu ve iyi hissetmek. Acı gerçektir acı bâkidir yapışırmış insan bedenine ve zihnine. Kurtulmaya çalıştığım her kötü kabustan köşe bucak kaçtım ve gerçekten inanmıştım oysa. Olmuyormuş demek ki belki de hak hukuk meselesidir. Çok yorgunum ellerim çok yorgun zihnim çok yorgun bedenim çok yorgun. Tutamıyorum bu yorgunluğu atamıyorum bir türlü zihnimden.

Yok olmak istiyorum birden tüm insanlığın tüm dünyanın un ufacık düşlerinden. Beni var saymayan ve görmeyen her duygudan her düşünceden ölmeliyim. Yaşamın karmaşası boğdu beni nefesimi kesti. Artık yaşayacak nefesim de canım da kalmadı benim...