Bir şiir nasıl olur da acı verirken insanı dingin hissettirebilir? Bu şiiri her okuduğumda/dinlediğimde kan kaybediyor gibi hissediyorum.
"Gökyüzünü öpmek isterdim Ömür Hanım, gözlerimle değil dudaklarımla. Yoruldum bulutları kirpiklerimde taşımaktan. Delilik mi dedin? Kim bilir… Belki de yerde sürünmenin bir tepkisidir bu ya da ne bileyim bilinçsiz bir aykırı olmak duygusu. Gökyüzü de olmak isteyebilirdim değil mi? Kim ne diyebilir ki?"
