İç sesim susuyor
Yeterince konuşmuş da değildi üstelik
Kendini anlatamadan
Yettiğince anlaşılmadan
Sustu
Büyülü hayaller fısıldamaktan vazgeçti
Ne ara biriktiğini bilmediği bir öfkeyle dolu
Yıllar sürer
Sıfır noktasını bulması
Ölüm bile daha konuşkan
Boyuna susmayı seçiyor içim
Hep aynı ritme uydurulmuş adımların denk geldiği bozuk akortlar
Çizilmiş alnın bahtsız beyazları
Akına kara düşmüş saçları
Susması manasız dudakları
Hata ile yoğurulmuş yirmi yaşları
Bulamayacaksın
Aramaktan vazgeçme
Bulmayı bekleme
Kara bulutların yağmasın söndürmez hiçbir yangını
Büyüdün
Her şeyi olduğu gibi kabul ettin
Evet çözdün
Hayat sana bakmadan ilerler
Tutma emirler verme
Sus
Payıma öfkenin sus payı düştü
İtiraz etmeyeceğim
Ne değişecek
Ne değişti daha önce
Sus
Kocaman çığlık atsan duyan bir sen’sin
Dingin ruhun erdiği ermişlik
Ve senin canına değen dişler
Görmemeyi yeğlediğin çakılı çiviler
Ölmeyeceksin
Çürümeden ölmeyeceksin
Sus
Yüzleşmek vakti
Masadan kırık kalktın yine
Büyüdün
Öfke doldun
Yeter sus
İfade etmeyi deneme dökerken içinden damlalar
Ne acınasıdır halin
Sofra kurt doluyken süt yok diye isyanların
Asıl meselden ayrılma
Sus
Kara delikler konuşabilir
İçim konuşuyor
Sus’ken dürtüyorum onu
Dilime hükmet yoksa öleceğim
Taşıması güç her şey dökülmeli
Susma
