Kerpiç evler diktim dünyama

Kargışlanmaktan korkarak yaşadım

Şehrin her yanını dolandım uzuvlarımla

serildim ona karşı

Vakarımı kuşanıp derdime yaslandığım zaman

Gördüm ki teşehhüt miktarında oturakalmışım

Oturmuşum dünyanın tepesine.


Evleriniz, diyorum dünyaya sokulmuş, itilmiş, çekilmekte

Renksiz çizgilerin izini sürmeye dönün

Aşkınızı sürün avuçlarıma doğru

Bir yumruk atayım rengarenk dünyanıza


Koşarken ayaklarınıza dolansın gecenin tülleri

Tökezleyin betonarmeler arasına girdiğiniz

Yargıladığınız, sövdüğünüz zamanlarda

Yine yapayalnız türküler söylemek yerine

Çocuk ceseterini fotoğraflayın.