Aşırı düşündüğümü ben de biliyorum, emin ol. Her gün bu yoğun zihinle yaşıyorum. Sayısız varsayımsal düşünce hayatımın her anını işgal ediyor. Bu ihtiyaç, beni sürekli tüketiyor. Kendime bunun bir ihtiyaç değil, basit bir korku olduğunu söylüyorum. Seveceğim kişi tarafından tekrar incitilmekten korktuğumu, tıpkı güvenimizi kırıp hayatımızdan çıkan diğerleri gibi, her gün zihnimle savaştığımı hatırlatıyorum. Ama artık bu savaştan çok yoruldum ve bıktım. (Ama sorun değil.) Sonra kendime "Baksana bana, bu nasıl sorun değil?" demekten kendimi alamıyorum. Aşırı düşüncelerin beni derinden yaraladığının farkındayım. Ama aslında bu, derinden sevebildiğimi gösteriyor. Sorun değil, çünkü sevgi dolu ve samimi biri olduğumu biliyorum. Sonunda söyleyebileceğim tek şey: "Tamam... tamam."