Senin için gerçek değil diyorlar,
Önüme gümüş tepside sundukları delillerle inancıma keskin kırbaçlar vuruyorlar.
Ye’se bulanmış bitap kalbimin dilini bağlamak istiyorlar,
İnanmak istemiyorum onlara.
Benim ruhani mucizelerim yeterince müteallik,
Yalnızca ses ver bana.
Ver ki bu içimde süre gelen kanlı savaş bitsin.
Çünkü yalnızlıktan, susuz kalmış mercan köşkü gibiyim,
Köklerim çelimsiz ve gelecekten müjdesiz.
Dün akşam dualarıma mashar oldun,
Elbet bir sonuca bağlanacaktır şüphesiz.
Ama düşünmüyor değilim ara ara; aramızdaki fersah, beni fark edemeyeceğin kadar ednâ.
Yine de bilirsin; ümîd etmekten yanmış bir yüreğe buzdan kıymıklar batırsan da söndüremezsin.
Amaçsızların içinde amaçlarımı arar oldum,
Şok etkisiyle gizil bir yola koyuldum, yolun sonu gözle görülmüyor.
Bakıyorum da aynadaki aksimin yarısını güveler yemiş gibi,
Küçük küçük parçalardan ibaret sadece güzelliği.
Bu ölümlü bedenimin kutlu olması gerekmez mi?
Yanlış anlama kibirden değil bu lâkırdılar,
Kibrimi ateş karıncalarına kurban edeli yıllar geçti,
Öfkeleri onu zehirleriyle yakıp yok etti.
Şahitsin; Ellerim kan revan içinde, geçmedi hala geçmiş hatalarımdan kalma olsalar da.
Çocukken söylediğim şarkılardaki kuşlar da konmadı avuçlarıma.
İyi biri olmayı unutup bencil isteklerle dolup taştım,
Ve buna karşılık boşa harcadım dileklerimi, umut azığım tükendi.
Eğri büğrü inşa ettiğim kumdan kalelerim devrildi.
Bak şimdi tevbe etmiş nefsin cezasını çekiyorum,
Yedi gece yedi sene secde etse de başım,
Azabımın sesini susturamıyorum.
Övünecek bir menkıbem yok,
Sen zaten zihnimdekilere bâsır olansın
İnan kabul ediyorum.
Epeydir, kar beyazı rüyalarımı korkularımla lekeliyorum.
Haki yollarıma konulan taşlara takılıyorum,
Herkes gibi ben de mevt’e doğru ilerliyorum.
Ah, hastalıklı hikaye-nüvis aklım,
Milyonlarca yıldızın arasından hissediyor kudretli varlığını.
Her ne kadar yükselse de kalabalıkların seni inkar eden yankıları,
Ve bu uğurda sana ulaşmak için bin tane musibetle karşılaşsam da
Huzurundan gelen bir beşâret yeter bana.
