Yaraları kadar kanamalı insan
Asla daha fazlasını değil
İhtimaller kanatmamalı insanı
Usandırmamalı aldığı nefesten
Bitsin istememeli şu kısacık ömrü
Körüklememeli sancılarını yaşamın yükü
O kırışan alnı, büzülmüş dudakları, solgun yanakları...
Kaç yaşında olduğunu hatırlamaz bile bazen insan
Tek derdi vardır yarası
Artık ne kadar büyükse acısı
Farkına bile varmaz yaşadığı zamanı
Uykuyu alır hesaba en çok o benzer diye ölüme
Bu bile yetmez mi ağlamak için haline
He bir de hala çalışır gülmeye
Hiç de yoktur utanması her gün bakar aynaya
Ama asla gelmez göz göze kendisiyle
Her baktığında görürdü sarmadığı açık yaralarını
Hatırlatırdı kendine yaptıklarını
En çok da ondan korkardı
Tek dayanağı olması gereken ondan
