içerimdeki ses bağırmayı bırakmış olmalı
Yoksa neden böyle suskun isimsiz bir kopyası ruhumun
Sendelesin
Kaldı ki ben hep konuştum
Olmadığım yerlerde olacağım günlerde
Belirsiz gün ve saatlerde
Hep oralarda bir yerdeydim
Şimdi görünmez bildiklerim,
Sonsuz bir beklentisi içerisindeyim söyleyeceklerimin
Eskiden bu kadar derin dalmazdım
Acılarım derin de salmazdım
Haykırırdım gördüğüm her duvara
Kirpiklerim kazırdı taşlara, belki ben de varım
Ulan isyan
Bu kadar yorgunken nasıl halim iyi ben de insanım
Korkma ben acı yazmam havada açık seçik yarasayım
Bu kadar yorgunken şiiri mi yazılırdı
Dinlenebilsem neler yazacağım.
