"Ama insanlar, yetişkin erkekler ve kadınlar; birbirini aldatmaktan, kendilerine eziyet etmekten bir türlü vazgeçmiyorlardı. Tanrının mutlu olmaları için kullarına bağışladığı evrenin güzelliği, hiçbiri için önem taşımıyordu. Yüreği; barışa, uyanışa ve sevgiye yönelten kainatın güzelliği değildi onları ilgilendiren. Hayır, onların önemsedikleri birbirleri üzerinde hakimiyet kurabilmeleri için gerekli olan hilelerdi."
(sf. 5)