Bu dünyada hep mart ayını yaşıyorum ben. Gönlümü insanlara açmak için pervane olsam da bir buluttan nem kapıyorlar. Mart ayının güneşi gibi bir bulutta içimi üşütüyorlar. Gitmeye o kadar hevesliler ki ağzımla kuş tutmam en fazla bir iki saniye ekliyor kalışlara. Gidene dur denmez, kalana git. Ama insan bir buluttan nem kapar. İnsanın güneşi bile marta çevirir gülüşleri. Ben kışın soğuğunu attım; baharı getirdim suya, toprağa, rüzgara... Lakin senin evine giremedim. Her yer sıcacık da senin binan kıştan kalma. Erguvanlar, karanfiller, sardunyalar açtı. Ağaç damarlarını sular bastı. Senin binanda karlar var. Çabam yetmiyor insanlara. Son nefesimi verirken bile çabalayacağım gibime geliyor. Keşke var olan sevdiklerim için çabalamak yerine beni sevdiği için var edene çabalasam. Yollarınıza kuşlar koysam.
