Okuyan editör ve birkaç kişiye...
Ruhu hastalıklı bir "ben". Bedenim parçalanmış, aklım köz olmuş ve hiç iyileşmeyen bu ruhumla yazan bir "ben". Hiç istemediğim ya da istediğimi bile hatırlamadığım bu zindanda (dünyada) ruhumu daha da hastalığa batırmak tek görevim. Çevremdekilerin yapmamı istedikleri şeyleri yapmaktan tamamen acizim. Bir işi, bir buluşmayı, bir özel günü... Her sabah, uyandığım saatte, 06.00'da mutsuzluğumun sınırsızlığından aldığım hazzın tadından başka algıladığım bir şey yok. Çünkü asla tedavisi olmayan bir hastalık bahşedilmiş bu ruhuma. Bitkinliğimin içinde kuşkularım daha da büyüyor. Kendi geleceğime hatta geleceğimize dair ümidim yok. Yeterince uzun bir süre bekledikten sonra şiddetli bir çöküş gelecek ve hepimiz başladığımız noktada sona ereceğiz. Her koşulda "ölüm" varılan tek sonuçtur.
