Bir cehennem var,
Adı sanı yok.
Yaşayıp gidiyoruz ya,
Bu yolun sonu yok.
Tutunamıyorum bir dala,
Yanık bağrımdaki ormanlar.
Kim bilir kaç bahar saklandım korkulardan,
Ne derman ne umudum var.
Kaçmak istesem bu fani diyarlardan,
Ürküyorum adının sonsuzluğundan.
Hatırlamak mı seni bastığın kaldırımlardan,
Unutmak mı bir akşam bir sofrada...
Yol uzun, duraklar korkutucu
Yalnız bir koltukta izliyorum sonumu.
Uyanmak lazım kabusları uyutup.
Yordu dünyanın bu sarhoş kaosu.
Razıyım aşmaya kasabaları şehirleri,
Bir gelseydin, görseydim bir gülseydin,
Severdim belki senden kalan her şeyi.
Sen sevseydin belki, silerdim tüm grileri.
Yeniden tanırdım belki güneşi,
Dinlerdik bir nefeste engin denizleri,
Bir şarkıda filizlenirdi her zerremiz.
Biraz biraz kalsaydık ya her şey gibi...
Ama öğrendim, mutluluklar ebedi değilmiş.
Seni sevmeyi çok sevdim,
Ama yol önemli, karanlığımla baş başa bırak beni.
Okyanusun en dibindeki inci tanesi...
