Ruh tuvalini gizlemeye çalışırken varlığın ısrarlı darbelerine karşı,
Bu eskizlerin hiçbiri benden bir şeyler taşımıyordu.
Çağlayan bir ırmak tam tepemde,
Yaşam filizlerini bırakıyordu göğsümün ortasına.
Çatlamış bir zamanların zambak yuvaları
Güvenle serpilmek acı bir tecrübe şimdi
İnceliğini kaybetmiş bu rüzgar
Okşamaz artık yalnız savurur bedeni
Günün hırsından uzakken böyle
Ne uğruna atılmalı son nara?
Tasarıdaki her son atılmalı zihinden;
En güzel vedalar habersiz olanlarıyken hâlâ
Her yerimi örmüşken bu duvarlar
Neden ısrarla çıkıyorum merdivenleri
Ayağımın altından kayan bir yaşam varken
Uzatmak zorundayım ellerimi..
