Bu unutma değil, unutulmaktı benim için.
Hayatın içine dalıp yaşarken,
Kum tanesi gibi parça parça dökülen anılar,
Yine de gönlünce olsun demekti aşk.
Olsun, bu dökülen yıkık toz taneleri olsa da,
Sende, bunlar hep.
Canın yanar belki, dönüp dolaşıp,
Ama yine de kendinde kalmaktır aşk.
Belki de aşk, bir ressamın paletine dokunan renk gibidir.
Zamanla solsa da, iz bırakır her bir fırça darbesi.
Ve güzellik, belki de bu yıpranmışlıkta gizlidir,
Aşkın ta kendisi, unutulsa da yaşamaktır.
