Kara Espri


yanılıyorum

nefes tükettiğim bu evren parçası sandığım kadar manidar değil

-ne zaman bir ipucu bulmuş olsam bu yerkürenin işleyişi hakkında,

boynuma dolanır sonunda-

ki ben intiharı defterime bir komedya unsuru olarak yazmışken,

ecel;

bir kuş tüyünün ayak tabanıma sürtünmesi gibi güldürür beni

gülüyorum sayın evren sakinleri

ruhum her ne çeşit bir urganın izlerini taşıyor olsa bile

gülüyorum

-gülüyorum çünkü gözyaşı insanı yaşamaya mahkum eden önemli bir etkendir

yaşamaya mahkum olmak, ölmektir

ve ben gülerken, sulanır gözlerim

yaşamak;

bu dünyanın en kara esprisidir-




10.11.2019