Yürüdüm durdum yolu

Ayaklarımda yokken hiçbir kab

Yol doluyken can kırıklarıyla

Ve damlıyorken parmak uçlarımdan hüzün

Kendimden çıktım bu kez yola

Oysa ben bu şiiri sana yazacaktım

Doldur kalemimi

Sana ait ne varsa


Dağlar biriktirdim ellerimin düzlüğünde

Ve lacivert vadiler

İçimin açılmaya namüsait yerlerinde

Yatağı var da dengesi yok nehrimin

Kendimden başlamayacaktım oysa

Evveli sen olacaktın akışımın

Besle sularımı

Sana ait ne varsa


Yıldızlar yağıyorken sularıma, kayıyorken yüzünde

Dilekler tuttum kapalı kapılar ardında

Ağaçlar kuruttum topraksız yurdumda

Çaputlar bağladım dallarıma

Siyah, beyaz

Oysa rengarenk hayallerim vardı benim

Sar kırıklarımı

Sana ait ne varsa


Okumuyorken ve -acakken kimse

Şiirler yazdım yine de kağıdın düzüne

Anlattım durdum yine ütülü kafayla

Dışarıda olup da içime sığmayanı, sinmeyeni

Buna bu şiir de dahil

Oysa kırışık şiirler yazmak istemiştim hep

Dağıt şiirimi

Sana ait ne varsa