Yalnızlık geçer mi bir gün? Kalabalıklar kapatır mı mesela o yalnızlığı? Ya da evlilik? Bir ilişki? Başka biri? Bir dost? Bence kapatamaz. Kapatmamalıdır da. Belki bir süre unutturur ama geçmez. En azından benim hayatımda öyle. İçimde ki boşluk dolmuyor hiçbir şeyle. Kapatmamalıdır diyorum çünkü kendimden başka kimse anlamıyormuş gibi beni. Anlayan da yanlış anlıyor zaten. Eskisi kadar yazıp içimi de dökemiyorum bu ara. Fazla yalnızım sanki. Eskiden susmayan ben şimdi konuşamıyorum, yazamıyorum. Birilerine ihtiyaç duyduğum aciz dönemlerdeyim. Birilerine duyurabilirsem sesimi bomboş muhabbete ihtiyacım var. Şiir, deneme, felsefe ne konu olursa konuşmaya ihtiyacım var. birileri konuşşmak isterse buralardayım.
