evim döküntüler içinde
sapasağlam dursun diye
tüm kalbimle yaslandım duvarlara.
dört duvarı dört odaya paylaştırdım
kendimi orada sakladım.
ne bir çabam var dışarısı için
ne de bir umudum.
yıkılmamak için her şeyimi harcadım.
bakıyorum da geçmişe
bu duvarlar hep vardı,
hep varlardı.
önceleri korkmadan çıkardım
gözlerimle gökyüzünü öperdim.
ben önceden korkmazdım
ne kendimden ne evimden.
varım derdim, yaşıyorsam eğer
kimse dokunamaz bana,
bu içimdeki umuda.
geçtikçe zaman, etraf karardı
yıldızlar göğümden birer birer kaçtı
ne bir aydınlık ne bir ışık kaldı.
aldı götürdü neyim varsa.
yalnız kaldım, yıldızlarsız
yapayalnız.
kaçacak yer bulamayınca
duvarlara sığındım.
bundan böyle tek yolum bu sandım
kendimi kendime kapattım.
ne kapımı çalan var artık
ne de ışık olan canıma.
ben bundan sonra
kimsesiyim herkesin.
