öncelikler bu hayattaki yerimizi belirler. sonrasında o ilk heyecan yeninin yenilmezliği artık buna inanıyorum dozunda kötülük bu dünyanın panzehiri. insanı insanlaştıran, bunca kötülüğün arasında kalırsan yalnızlaşıyorsun.
sonlar, ölüme kadar var olduğuna inanılan ama ölüme kadar var olmayan tek şey. hayatımızın her yerinde tekrar tekrar karşımıza çıkan hiçbir şeyin sonu olamaz aslında ben kendi kendimi kendi sonuma hazırlıyorum. çok güçlü çığlıklar atıyorum belki çok yüksek diye duymuyorlar belki duymak istemedikleri için insanların kendi bencillikleri için ruhumu yok etmelerine izin veriyorum. artık fiziksel acı yetmiyor, her gün daha fazlasını istiyorum. uçuruma doğru minik adımlarla ilerliyorum. gökyüzüne doğru bir kuş gibi süzülmek istiyorum. yüzüme bir maske indiriyorum ve her gün iyi gözüküyorum. kişilik bozukluğu olan birine nasıl olduğu sorulmaz hiçbir zaman kendim olmuyorum. acı katlanılmaz bir hale geldiğinde gözden yaş akmazmış ben artık ağlayamıyorum. anlatamıyorum hiçbir şeyi bu sefer daha da suçlu oluyorum. anlatmasam neden bu kadar depresifsin ne yaşadın derler, anlatsam nasıl hâlâ hayatta kalabiliyorsun derler. artık kalamıyorum. Yüzyıl yaşamış gibi yorgunum.
