Ben öyle izbe bir çatı katında değil
Vurulduğum alnımda rastladım yalnızlığa
Anladım, sorguladım, nihayetinde alıştım
Verdiğim değerlerin karşılıksızlığına
Hakikaten betermiş alışmak iyi mi,
Bir tür yabancı madde tezahürü yapıyor insanlar
Kendi kendime kalmayı özlüyorum
Mutlak sessizlikler arıyorum, dışımda çıt çıkmasın
Tahammülsüzlük de değil bu, dedim ya, yabancı artık
Bunalıyor içim birileriyle, sanki yeterince kendim olamıyorum
Bünyem almıyor, eskiden çoksa şimdi hiç hissedemiyorum
Duyamıyorum yakınlık; birinden hoşlandım sanıyorum misal,
Bir ömrü onla geçirdiğim geliyor aklıma, olmaz gibi geliyor
Canlanmıyor dahi kafamda biriylelik eş olsun dost olsun
Öyle alışmışım ki, başka ihtimalin vizesini reddediyor gönlüm
Sindi belki de içime boktan bir sigara kokusu gibi
Bense kendi duymaz olmuş tiryaki
Yakmakla yanmanın buluştuğu bir yerden
Ve geri dönülmez biçimde artık;
Alışıyorum yalnızlığa
Karışıyorum kendime
Bir şey kalmayasıya
