oysa benim kirpiklerim gece ıslanmazdı
gündüz yüzümle ellerinden ayrılığı beklerdim
korkardım yağmur yağdığında görünmem diye
sırtıma yük bindirdi her gün her saatiyle.
sözlerim var, ruhum duymuyor artık
yazdıklarımdan taşar ağlamalarım
göğsünde duran çiçekler solmasın diye
her gece fısıldadım intihar etsin diye
bana benziyor çiçekler ve toprak
düşünce görmem içimdeki yaftayı
silinmez bir yaradır en ufak bir ölüm
alnıma yazılmış en güzel şeydir ölüm
