Günlükmüşçesine beni kullanan sana,
Elleriyle sürekli fütursuzca bir şeyler anlatan
Kafasında kim bilir belki de binbir tilkilerin dolaştığı
Eğlence ortamına girdiğinde kendini dahi unutan
Kendini hep yetersiz hissederken aslında yeteneklerinin eşsizliğini bilmeyen
Mükemmel bir kandırıkçı kılığına girebilen
Metaforik söylemleriyle adeta ressam gibi bilincimi gerçek sandığım sanrılara boyayan sen
Bir var çok yok olan
Kendinden başkasına değer verdiğini anlayınca nereye sığacağını bilemeyen
Güldürdükçe ağlatan
Sanatın bilimiyle dans edip kelimelerle raks eden
En sevdiğin kelimenin yahu oluşuna hayranlığıyla mest olan
Anı yaşayıp anısızlaşan
Bariton ses tonunla yaptığın taklitlerine kimseyi takmadan gülüşlerin
Ansızın gidişlerine sakladığın tuhaf meraklandırıcı dönüşlerin
Ve de bir daha asla dönmeyeceğini bildiğim sen
Bu sefer ben kullanmak istedim seni günlüğümde özne olarak
Hoşça kallarımızın bitmişliğine sakladığım ahım bırakmıyor peşimi
Ya da temelli gidişinden bu telaki isteğim
Ahımın ahını alarak kalbimin boyutsuzluğundaki uçuruma taçlandırıyorum seni…
