Anılar defterim bomboş kaldı. Eksikliği var yarım yamalak. Nelerle doldurmak istemiştim halbuki, kimlere dokunsun istemiştim. Tozlanırken asla yok olmayacağını bildiğim duygular dökülsün istemiştim. Saflık içerip tüm gerçeklikle belki yüzlerce, belki bir satırda anlatılırsa dinlerim demiştim.
Hafızama yol arkadaşı olur diyerek planlar kurmuştum. Bir varlığın, olayın, hikayenin bu denli korkutacağı aklıma bir ihanettir sayılmasın; korkutuyor, aynı zamanda hayretlere düşürüyor.
Neler oluyor anlamazken sakinliğini korumanın yüceliğine aldanıyoruz. Gözlerimizin kısılıp ışıldadığı yerde umutlu parıltılar yağdırıyoruz yeryüzümüze.
Ve aynı zaman diliminde yeryüzü insanları, gökyüzü insanları ve tüm evrenin çocukları olarak aynı harmonimizde kavruluyoruz.
