Yaşamak adını verdiğimiz bu savaşta 

Ben sağ

Sen yerle gök arasında kaldığın an'da

Başladı semavi ruhların öyküsü ve daldım sığlara 


Yaşam adını verdiğimiz bu dünya 

Sen yaşamın altında 

Kalırken günahınla baş başa 

Cehenneme kar yağar tüm kötü ruhlar

Kutsar seni usulca 


Yaşamak adını verdiğimiz bu savaşta 

Ben önde, sen her şeyin başında 

Kaldım iki dünya arasında 

Bir solucanın kavramasını izlerken hayatı

Maviliklere öncülük etmiş, kelebekler ordusuyla 

Yok olmaya yüz tutmuş 

Çamurlu bir yer yatağında 

Kutsuyorum savaşını ve cennetteki ilk elma Düşüyor yavaşça 


Dünya denen bu bok çukurunda 

Zorla itilmişken arenaya 

Yaratılan ve yaratılacak olan her şeye öncülük etmek takılmışsa kafana

Yaşayacağın sonu biliyorsan yolun başında 

Yanacaksan akan mor ruhlar çeşmesinin yanında 

Kurtlar dolaşacaksa kanında 

Zevkle yerle bir olacaksa kainat ve 

sen delireceksen bu çıkmazda 

Dünya denilen bu saçma oyunda

kaybetmişsin 

Baştan daha 


Dünya sandığımız bu deplasmanda 

Konuşurken yılan sandığım bir ruhla 

Okuduğum tüm kitaplar geldi aklıma ve faust canlandı kafamda 

Düşmemi sağlayacak, açlığım

Yaralamasaydı torunlarımı 

Olmasaydı ağaçlar

Yarılmasaydı gök 

Kurtarılmasaydı Tanrı 

Lanetlenmeseydi elma ve

Yazmasaydım bu şiiri 

Yaratılmış ruhlar bekler seni

Düşmen an’dır artık.


Dünya denilen bu gülünç odada 

Toplanmışız Ginsberg, ben ve baygın ozanla 

Yükseliyorduk 

mavi bir çamurla 

Kalkan 

gökyüzü boşluğunda 

Süzülüyordu sözler Ad Astra manifestosuyla

Sarsıldı yer

Kabardı gökyüzü 

Sustu melekler ve o sesi duyduk 

Gökyüzü aynalarından seken ışık 

Yansıması ile karışan gün

Karanlık ile anlaşma yapan korkusuz piç 

Piçler ordusuyla savaşa hazırlanan Mesih 

Kaybetmek üzere olan Tanrı 

Kutsanmış piçler korosu 


Dünya denilen bu savaşta 

Son perdeyi kapatırken suratına 

Anlayamadığın binlerce olguyla 

Seviştim tarihler boyunca ve

Çocuklarım Tanrıdır daha 

Olacaklardı büyüyünce 

Üstün insan ama 

Haber geldi göklerden 

Kan yağmurları yağdı 

Denizler kanlara taştı 

Rüzgar bir haber taşıdı

Ve bir ses duyduk 


Dünya denilen bu bok çukurunda 

Duyduk beklediğimiz sesi sonunda

Konuşan Nietzsche'dir 

Ve kelamı şöyledir:

Var olmamakta Tanrı bir daha.