Tüm sorun kendimi ucube görmemdi
Yaşadıklarımı aşağılayarak özümü hiçe sayıyordum
Henüz bunun bilincine varamamıştım
Doğru ya, her ailesiz büyüyen çocuğun dışa vuruş biçimiydi bu
Aile neydi? Bir sıcak yuva mıydı
Her gün görmek zorunda kaldığın tahammül etmek zorunda olduğun insanlar mıydı
Duygum bitmişti, hislerim sonunda herkes gibi oldu
Korumaya çalıştığım heyecanım bitmişti
Hayat heyecandı ve o heyecan kalmamıştı kimsede
Mutsuzduk ama yaşamak için sebeplerimiz vardı her birimizin
Buruşuk yüzler
Savruk düşünceler
