Saat 12'ye geliyor, ben integral çözmek üzere masaya oturalı 2 saat oldu, bir türlü kafamı toparlayamadım. Sınavıma 29 gün kaldı, uğruna gözyaşları döktüğüm, kilolar aldığım, beni depresyonlara sokan,18 yaşında antidepresan bağımlısı yapan o sınava sadece 29 gün kaldı. Çok değiştim ben bu yıl, değişmek zorunda kaldım. Geçen yılki Sena'dan eser kalmadı; içimdeki beni, düşüncelerimi öldürdüler. Ben bu yıl nasıl bir insan olduğumu unuttum. Kendimle hiç vakit geçiremedim -ki bu benim için çok değerliydi- Yalnızlaştım. İnsanlarla konuştuğum tek konu sınav oldu, kimse bana nasılsın diye sormadı bu yıl, bana hep nasıl gidiyor diye soruldu.
Ben bu yıla çok kızgınım. İnsanlara çok kızgınım, sisteme çok kızgınım ama en çok kendime kızgınım. Kendimi unuttuğum için... Hayatta ne olursa olsun en değerli, en önemli şeyin kendim olduğunu unuttuğum için... Belki bu yılın böyle olması gerekiyordu, belki herkes benim gibi hissediyordur, belki sistem bunu gerektiriyordur ama biliyor musunuz, umurumda değil. Böyle olması gerekmeseymiş, sistem bunu gerektirmeseymiş, burada size sistem için hiç söylenmiyorum bile, siz de farkındasınızdır her şeyin ama ben çok yoruldum. Yolun başında olduğumun farkındayım ve bu beni daha da korkutuyor. Yaşama hevesim kırıldı benim, tekrar söylüyorum, 18 yaşındayım. Küçükken olmak istediğim yaştayım...
