Çocukken yapamadığım her şeyi düşündüm. Sonra da gençken yapamadıklarım aklıma geldi. Yapmamın yasak olduğu şeyler, gitmemin yasak olduğu yerler... Şimdi ailem yanımda yok, beni yargılayacak kimse yok, kızacak kimse yok. Evimdeki sessizlik çok gürültülü geldiği için telefonu açıp bir şarkı seçtim. O şarkıyı dinlerken bir yandan da günlerdir mutfakta duran kirli tabaklara ve bardaklara baktım. Şimdi bunları görseydi annem saatlerce susmazdı diye düşündüm. Tüm bulaşıkları alıp makineye yerleştirdim. Ardından iki gün önce bulduğum bir tarifi denemek istedim, bu yüzden bir tencere aldım önüme. Ama yemek yandığı için hepsini çöpe dökmek zorunda kaldım. İşte o zaman küçükken yanlış yaptığım için elimden çekilip alınan tahta kaşık aklıma geldi. O kaşık hala elimdeydi ve kimse bana kızmamıştı.
Tek başımaydım ve istediğimi yapabilirdim. Buna alışkın değildim. Dün gece döndüm ve kimse sorgulamadı, az önce yemek yandı ve kimse kızmadı, tozlu masaya kimse dokunmadı. Kendimi yalnızlığın huzuruna bıraktım.
