Tam yedi yıl önce yine bir yeşil baharda bu bankta oturuyordum. Düşüncelerim aynı ama kalp ağrısı yerini ince bir sızıya bırakmış. Ne garip rüzgâr yine aynı telaşsızlıkta esiyor, o gün de böyleydi. Güneşin soğuk sarısı da yerli yerinde. Zaman yine bana gücünü gösteriyor. Her gün daha da güçleniyor karşımda, tüm heybetiyle önüme seriliyor. "Ben" diyor "Merhemim. Yaralarına iyi gelirim. Sarıp sarmalar iyileştiririm. Hatta belki unuttururum da." Gökyüzünün soğuk sarısı sıcaklaşıyor, yüzüme vuruyor. "Ama" diyor "Ben aynı zamanda hercaiyim. Ne yapacağım belli olmaz. Belki yine yara açarım, hatta belki bu sefer daha büyüğünü açarım." Gökyüzünün sıcak sarısı kirpiklerimin arasından süzülüyor ve küçülüp aniden geri soğuyor. Yeşil baharın güneşine aldanmamak gerekiyor. Yoksa rüzgârlarında savurup soğuk sarısında üşütecek biliyorum.
