En anlamlı şarkılar anlamını yitirmiş, en güzel sözlerin içi boşalmış ve en güzel anılar en büyük kabuslara dönüşmüş gibiydi. Ben, yaşamaya doyamayan ben, artık zorla nefes alır olmuştum. Aldığım nefesleri geri vermek istemez olmuştum. Hayallerimin içi boşaltılıp yol kenarına atılmış, çöpçülerin toplamasını bekler olmuştu. Gelecek denen bilinmezlik dünlerim olmuş ve yaşanmış gitmişti çoktan. Ellerimde bir türlü tutamadığım yaşam çığlıkları kayıp gitmeye başlamış ve sonsuz bir karanlığa doğru yol almaya başlamıştı. Avuçlarıma bir türlü sığdıramadığım şu yaşamım benimle alay edercesine herkese mutluluk saçıp beni gölgelere sürükler olmuştu. Bana şu yeryüzünde nefes alan hiçbir şey bırakmayıp solup gitmiş, hissiz duygular çalmıştı ellerime. Beni sönük ve ruhsuz gözlerin ardında zincirlere tutsak etmişti. Öylece kalakalmıştım orada. İçimde parlamasını beklediğim ışık taneleriyle.
