Her şey yolundaymış gibi görünüyor değil mi? Sadece hayatta değil, ayakta da kalmaya çalıştığımdan... Güçlü göründüğüme bakma, benim de tırnağım kırılınca canım acıyor. Karşıma zorluklar çıktığında ben de bocalıyorum. Ben de karanlıktan korkuyorum, mum koleksiyonumla yalnızlığı yakmışlığım bile var. Uyurken cama vuran dal, uğuldayan rüzgar beni de tedirgin ediyor. Korkmamış gibi yapıp şarkı söylerim içimden.
Hala haksızlığa uğradığımda gittiğim ilk yer ev olur, odamda yere oturup saatlerce ağlarım, hıçkırarak ağlamak isterim ve yine gülümseyecek hale gelmeye uğraşırım.
Sert göründüğümü söylerler kimse gülümsememden yüz bulmasın diye.
Hasret benim de ince sızım.
Anlaşılmak... Herkesten çok ihtiyacım var buna.
Yüksek ayakkabılarla bütün gün dağ taklidi yaparım sırtımı dayadığım bir dağım olmadığından. Benim düşüşlerim o yüzden daha sert ve korkmayışım bundan düşmekten. Zorda kaldığımda kendimi elimden, bileğimden tutarım; sarılırım kendime… Kulağıma bir şeyler söyler, kaldırırım kendimi yerden. Velhasıl hayat devam ediyor, öyle bırakmam…
