sallantıdaydı zihnim

artık kök salmıyordu zihnime hiçbir düşünce,

tutunamıyordu hiçbir şey bana

tutunamıyordum hiçbir şeye.

bir sergi salonu gibi durdum insanların önünde

gezmelerine izin verdim, şiirlerimi açık ettim

bakın bu gözler de benim, böyle görüyorum dünyayı

bunlar benim şarkılarım

bütün o tablolardaki o renkler

hepsi bir acıya ait, görebilirsiniz.

insanların kimisi kayıtsız kaldı

kimisi biraz daha durabilmek istedi

kimi hayran hayran baktı ve dedi ki

''burası öyle huzurlu ki, hep burada kalmak istiyorum''

ben öylece duruyordum

bir sergi salonu gibi, hareket edemiyordum

kalmak isteyenlere diyeceğim tek şeydi:

ışıkları söndürmek üzereyim,

yeni eserler oluşana kadar içimde

beni göremeyeceksiniz.

şimdi gitmelisiniz

ben bir insan değilim.

size verecek sevgim kalmadı,

size hiçbir şey veremem.

yüreğimdeki bir çiçek yüzünden soluyorum

günbegün