Bugünlerde hep çocuklar takılıyor aklıma; öksüz, yetim çocuklar…Toplum olarak göremiyoruz onların yürek yaralarını ya da herkesin kendine göre o kadar çok meşguliyeti var ki sıra gelmiyor o hassas, kırgın, üzgün, mahsun kalplere. Oysa önce onların yaralarını sarmalı, onların kendilerine yetebileceği bir yaşam kurmaları için uğraşmalıyız. Okullarımızdaki gözlemlerime göre çalışkan, her şeyi tam olan çocuklar genellikle ilgili anne babaların olduğu iyi bir aileden gelen çocuklar; ailelerinde problem olan, sevgisiz ortamlarda büyüyen, anne ya da babası yanında olmayan, ayrılmış ya da vefat etmiş çocuklar dersler denilen şeylerden çok daha farklı sorumluluk ve yükleri olduğundan başarısız oluyorlar ne yazık ki... Üstelik yaramaz, tembel, ilgisiz gibi olumsuz sıfatlarla damgalanıyorlar. Zaten hayatlarının o ağır yükü omuzlarındayken bir de bu şekilde etiketlenmeleri ne kadar yanlış aslında. Keşke bu çocuklara ilkokulda sadece ilgi ve sevgi verilerek güzel ahlaklı olma yolunda bir eğitim verilse ve kapasitesi olmayan öğrenciler de yeteneği doğrultusunda bir iş öğrenerek uzmanlaşması sağlansa ve onlara hayatlarını devam ettirebilecekleri bir iş edindirilse... Güzel olmaz mıydı…
04/06/2023
