o gün parkta çocukluğumu gördüm; mutlu ama korkak, ürkek ama umutluydu. hayatının o acımasız yüzü ile karşılaşacağını bilmeden eğlenmeye çalışıyordu. yıllar sonra önüne duvarlar koyacak insanlar ile gülüyor, onların yaşamlarına ortak olmaya çalışıyordu. kafamı sağ tarafa çevirdiğimde de ellerinde sarı papatyalar ile bekleyen, jilet gibi giyinmiş yaşlı bir adam gördüm; işte o da benim yaşlılığımdı. yaşadığı o zor ve mücadeleci hayat, yüzündeki sayısız çizgilerden anlaşılıyordu. yaşamım zor ve çetin geçmiş belliydi ama ümidimi yitirmemişim, ellerimdeki çiçeklere bakılırsa, anlaşılan hala bir ümidim var. ya yıllardır aşık olduğum sevdiğimi bekliyordum ellerimdeki çiçeklerle o bankta ya da yaşamımın son günlerinde iyi bir iş çıkardığım için kendime ve ruhuma hediye olarak almıştım o çiçekleri. işte böyle bir film şeridi gibi geçti hayatım kuğulunun o kimsesiz banklarında…
-devrim aden
