Bugünümüz ellerimizden kayıp giderken her zaman geçmişi ya da geleceği düşünürken buluruz kendimizi. Olan bitene öfkemiz bitmezken bir de olmayan şeylerin bile kaygısına düşeriz. Ne gariptir insanoğlu! Neden vazgeçmez bu huyundan? Zaman bizi terk ederken biz zamanın yakasına yapışırız. Sanki tutabilecekmişiz gibi garip davranışlar sergileriz. Bir de geçip gidiyor diye kızarız ona. İnsan olmak budur belki... Geçmişi silemeyen, geleceği düşünmeden duramayan varlıklarızdır belki de. Zamanın suçu ilerlemekse bizim de suçumuz ilerleyememek olsun ve 'zaman'la barışalım artık. Belki bir gün yan yana ilerleriz, kim bilir...