Celladımı çağırmışlar üflesin diye kulağıma;
Bana son duâlarımın yerine,
Korkularımı üfledi.
O Zaman diledim ağaç kabuğunda yaşamayı.
Bir karınca gibi
Ağacın kendiside olabilirdim belki ...
Noksanlığım âvâre olmuş;
Aşmış kendini,gizleyemiyor zehrini...
Yalpalanmış papuçlarla adım adım ilerliyor,
Öyle ağır ,öyle sessiz ve öylesine ürkek.
Bakışlarım uzaklara dalıyor, diliyor,arzuluyor birini usulca ...
Gözyaşım yağan yağmura karışıyor,
Uyuşturuyor yüzümü,
Şifalı otlar nafile !
Ne yol bitiyor ne yağmur diniyor;
O zaman anlar insan ne zavallı olduğunu ,
O Zaman anlar zerre içinde zerre olduğunu.
Belkide yenecek ruhum kendime açtığım savaşı,
Galip gelicem bana !
En yenik tarafıma galip gelicem.
Sevecem bütün çiçekleri,
En çok da nergisleri :)
Dicle çiçek
