Sana dair her şey, paslı bir bıçak,
keskinliğin unutulmuş ama acısı baki,
sözlerin çürük bir meyce gibi,
dalımdan düşerken ruhumu zehirledi.
Gözlerin... Ah o karanlık kuyular,
baktıkça boğuldum, kaçtıkça çağırdılar,
bir zamanlar sığındığım liman,
şimdi tufanların en acımasızı.
Unutmak kolay mı? sor bi kendine,
her nefret, bir sevginin mezarıdır.
Ama sen... Sen bu mezarı kazdıkça,
elimde sadece küllenmiş duygular kaldı.
Şimdi anlıyorum bazı insanlar iyileştirmez yarayı,
bilakis derinleştirir.
Ve sen, en çok kanatanıydın.
Ben seni bağışlamıyorum.
Kinim, bana senden kalan tek miras,
ve nefretim, artık en sadık yoldaşım.
