“İki insan, iki farklı dünya”


İnsan herdem mutlu olmazmış,

Her hikaye farklıymış,

Ve her dilenen dilek kabul olmazmış,

Sen benim büyümeyen 13 yaşım 

Gülsen kıskanırdım seni Zen,

beyaz tenini, elma yanaklarını, altın saçlarını, narin ellerini…

Ben sana kıyamazdım bakmaya 

“Güzel hayallerimiz ve umutlarımız vardı…”


“Ne Zen mutlu oldu ne Bişr”


Ansızın zaman savurup geçti bizi,

Halbuki sen benim idin ben senin,

Acımadı hayat bize,

Evler birer kapalı kutu yalnız içinde yaşayanlar bilir gerçekleri.

Verilen ömür kadar sürer yaşanmışlıklar.

Bu hikayenin, bu şiirin devamı gelir mi bilmem ama yazsam kalem ağlar dursam boş sayfalar hüzünlenir…