Arzu kılıç

Ne zaman doğruyu istesem

Yanlışa sarılırım 

Bedenimi saran acıyla kıvranırım 

Geceler kadar karanlık huylarım

Bırakın beni!

Ruhumu kurtarayım 

Bir kema...

Pişmanlığın gölgesinde çürürken etim

Dile geliyor tüm benliğim

Ruhumun tasavvuru bile çığlık çığlığa 

Acılar içinde kıvranıyor pervasızca 

Küçükken büyüm...

Varoluşsal sancılar geçirdiğim bir gece 

Kimsesiz kalmış yatağımın sol köşesinde 

Oturdum öylece 

Baktım loş karanlıkta somutlaşan düşüncelerime 

Yapıştı...