Birilerinin beni duyması ve bana yardım etmesi için bağırıyordum. Bağırmalarım karşılık bulmuşçasına ormandaki gördüğüm halim belirdi karşımda.
Hemen yanına...
Boş bakan gözlerle girmişti içeri on yedi yaşım. Omuzlarındaki tek ağırlığın sanki her an düşecekmiş gibi duran çantası olmadığı çok belli oluyordu. Adımları...
Hızlı hızlı alıp verdiğim nefesler koyu kırmızı karanlığa karışırken sanki parçalanacakmış gibi sancıyan ciğerlerim koşmama engel oluyordu. Yükselen alevleri...
“Hiç hesaba katmamıştım bir kadının hayatının bu kadar önemsiz olabileceğini, aldığı nefesin etraftakilerin bu kadar zoruna gideceğini. Kimse bana bu hayatta...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok