Fatih Cengiz

Gece saat 3 gibi yürüyorum sokağın başındaki tek sokak lambasına doğru,

Köşeyi dönünce beni neyin karşılayacağını bilmeden,

Yürüyorum.

İki sokak daha yürü...

Herkesin arasında yürüyorum, herkesleşmeden.

Kimseleşmeden.

Kimseye dokunmadan.

Dünyanın bir noktasında yatmış gökyüzünü seyrediyorum, dünyanın bir noktas...

Ben her gün ölüme uyanıp,

Her gece hayal kurarak yattım.

Ben her cumartesi yüksek sesle ağlayıp,

Her pazartesi kısık sesle güldüm.

Benim ortam olmadı hiç...

Önce bir boşluk hissi, 

Vücudumun uzay boşluğundaki ağırlığı,

Kelebeklerin güneşin altındaki gölgesi,

Her şeyden biraz,

Benden çok az.

Sonra bir dolmuşl...

Hiç okumadan ne kadar yazabilir bir insan?

Ben hiç okumadan, hiç dinlemeden yazmışım. Sonra yazdıklarımı anlamadıklarında onları suçlu bulmuşum. Meğer hiç a...

Dalgaların bütün okyanusa hakim olduğu o an,

Güneşin güne hakim olduğu o an,

Senin bütün ömrüme hakim olduğun o an,

Kısacık bir an,

Kısacık bir an,

70 s...

Keşke kimsem olmasaydı,

Ölmek daha kolay olur muydu?

Ayaklarım olmasaydı mesela,

Yine de düşer miydim?

Bu kez kapıyı sessizce kapatsam,

Gerçekten gitmiş...

Neşterden önce atılan kalem çiziği,

Kurşundan önce çekilen tetik,

Sözlerinden önceki iç çekişi,

Her şeyden daha çok acıtıyor.

Portakal kabukları kurutulm...