gilraen

hangi yaprak solmadığında ödünç verir ağacını

bazı anlara geri dönmek için

bardağın son damlasının taştığı yerden dolması gerek

sararmış kitap sayfalarını...

İyileşmek elbette ki varoluşun bir yansıması. Düşmek gibi... Birbiri sayesinde ayaklanıp birbiri olmadan ilerlemenin yıpratıcı gerçekliği... En çok yara almı...

durmak veyahut öylece kalakalmak. durgun veyahut yorgun. öylesine yükselen bir coşkudan geriye kalan dinginlik. 

devam edebilmek veyahut bir adım daha atabi...

son kez tanımıştım bir düşünceyi

tam anlamıyla

biraz

ilk gibiydi de

son kez anlamıştım

neden zamansız geldiğini

ben o günlerde

ilk kez duymuştum kendi...

yolun sonunda

usulca kaçtım o kentten

kalabalıklar aradım

kalabalıklar arasında birilerine rastladım

yeryüzü bu denli tuhaflaşırken

ne tesadüftü dünyayl...

sen burada yokken

ben de buraya ait değilmişim

insanlar da dünyaya ait değilmiş

birbiriyle konuşmuyor kimse

oysa sen buradayken 

insanlar yalnızca sever...

geceden yoksun kalan günü sessizlik öylece sarıp sarmaladı. eskisi gibi olmayan birçok şeyin adı vardı değinilen. elbette yolumuzu aydınlatan sokak lambaları...

ruhumun en derinlerinde varlığın

ve merdivenler

merdivenleri çıkmıyor

durmadan iniyorsun

ruhumun derinlikleri

ürkütmüyor seni

bense kayboldum

oldukça ...

çaresizlikle çare aramak. bu şey, imkansız olduğunu bildiğin bir şeyi körü körüne istemek, solmuş bir çiçeği sulamak gibi; umut yok fakat umut var, hani belk...

sayfalarca yazılıp çöp kovasına atılan üçlüklerden mi başlasak güne yoksa sade bir günaydınla mı? ilki diğerine nazaran daha muhtemel. çoktan öğlen olmuş bil...