Devin Gülenay Yapıcı

Bileklendiğim zincirlerle oturuyorum rahat koltuğumda. Gözlerimi kafamın içine sabitlemek acı vermiyor. Biliyorum. Kabullenmem gereken şeylerin ne kadarının ...

Kıyamet koptu. Ya da bana öyle geldi. Havaya bir karamsarlık hakimdi. Fazla durgun, fazla sessiz… Bağırmak için gücünü toplar gibiydi. Yüksek binalardan yans...

Doğduğum andan beri kanatlarımı çırpıyorum. Sormadan, merak etmeden; genzimde sızı, yüzümde gezinen güneşin parmak uçları... Bugün biraz daha yukarı, yarın t...

Sevgili Mübeccel,

Nasılsın? Boş ver, cevap verme. Sen sevmezsin böyle soruları. Ben mi? Yorgunum inan. Her şeye, herkese karşı yorgunum Mübeccel. Ev biraz d...

Saat 6.54. Dünya yeni bir güne daha uyandı. Yaşadığımı hissedebildiğimi yüzüme vuran rüzgâr yavaş yavaş yerini turuncu renklere bırakıyor. Yine hiç uyuyamadı...