melike eynallı

parelel adımlar, yakın konumlar.

ve kolların bana sarılmak için yoksa neden var.

görünmeyen çizgiler mesafeyi arttırıyor oysa kaçtıkça tutulur insan, iki k...

şu duvardaki oyuk, sıvası dokülmüş küf kokan oda, zifiri karanlığın sonu.. hepsi zihnimde mıhlanmış. şimdi dönsem sırtımı duvara ne çıkar ki? kış gören plast...

ellerinde hüzünden bozma bir acı,

yolu, yolsuzluğu ve öyle ortada kalmışlığı bilen bir varlık.

insan demeye bin şahit isterlermiş, istesinler.

genç, güzel...

yaram kanamaz korkma,

hep beraber kuruttuk, büyük bir inatla. kabuğunu kaldırarak,

üstüne yenilerini ekleyerek.

sonunda çekildi kanım

bitti, yok dahası....

tenhasıydın aşkın

ve atlası kırık bir gövden vardı.

başın elbet önüne düşecekti

dik durmak, mağlubu olduğun sevgi önündene mümkün

kopmuş uzvunla tüm yol...