Selim Nazlıcan

“Uyan, uyan artık…

Gel bak bitti bu sene de”

“Bitti mi?”

“Bitti tabi ya”

“Ne ara yaşadık ki ulan bin bir meziyeti”

Sahi,

Ne ara kaldırdık tonlarca o...

Düşündüm bu gece

Yatağımdan sırtüstü yatarken

Çıt çıkmayan karanlıktaki tavanımda parlar gibi olan yıldızlara

Odamın zifiri sessizliğindeki kuş cıvıltılar...

Nasıl yapıyordun bunu?

Güneşten bir o kadar daha sıcak

Ve de aydan daha beyazdın 

Bir sel gibi yıkamıştın belki de beni

Halbuki ben çölün tam ortasındayd...

Ben ki çocukların eline düşen bir mum misali

Ve de hepsi alevimi söndürme peşinde

Söndürüyorlar umarsızca

Tekrar alevlendirmeye çalışıyorlar söndüğüm gibi...