Güneş düşer ufka doğru,

Senin beni bırakan ellerin gibi

O da başka bir diyarı aydınlatır.

Bana gece kalır

Ve genelde kış akşamları;

Geçmek bilmez saatler.


Ben her zamanki sabrımla,

Bir odalı evimin tek balkonunda,

Güneşin tekrar doğmasını beklerim.

Hani belki bilirsin;

İzlerken doğmak bilmez güneş,

Fark etmezsin.


Sonra bir bahara doğru

Ümitlenirim.

Gerçi seninleyken,

Kimi zaman hava bulutlu

Ve bende yağmurlar sağanak.


Senin sevgin,

Bulutun arkasında kalan güneş gibi.

Varlığından haberdarım

Ama o korku

Ve o kasvet

Rüzgarlarıma hakim olamıyorum,

Beni affet.


Fırtına sonrası,

Bir demet güneş

Ve bir yaz müjdesiyle,

Uyanırım sabaha.

Ve inanırım

Her şey farklı olacak bu defa.


Ama bugüne nokta koyan,

Kalbimi düğümleyen

Ve kursağımda kalan kelimelerim için söylemek istiyorum ki;

Ben o bir odalı evimin tek odasında

Belki bir florasanla da

Işık bulabilirim

Ama benim gözüm hep ufukta.

Ya doğacak güneşle ümit verme bana

Ya da güneşini esirgeme benden.

Çünkü ben,

Küçük bir çocuk gibi

Korkarım karanlıkta...