Arkama bakmaya gücüm yok çünkü geri dönemem, geriye özenemem artık. Hayatımı sürdürmek için bu yolu ayaklarım çürüyene dek yürümek zorundayım. Yeni yüzler hayatıma zorla dahil ediyor kendini, direnç göstermiyorum aksine hoşça karşılıyorum. Yüzler kaybolunca kendi yüzümü maskelerin esaretinden kurtarıp yorgun mimiklerimi kucaklıyorum. Kalbimde ufak tefek çırpıntılar beliriveriyor fakat insanlar karşımda eriyor, sanki hepsi balmumundan. Ceplerimde sakladığım huzurlu sonsuz an, kağıt parçalarına karşılık boynunu büküyor. Dünün arzusu bugünün prangasına dönüşüyor, bileklerim kanıyor. Günler üst üste binerken güvenilir bir liman aranıyor. Kopmayı unutmuş iplerle çevrelenmiş insan, hangisinden tutunsa elleri boş kalıyor. İpin iradesi boynuma geçmeyi gerektiriyor, ben ayak diriyorum. Bu son…
