Neydi bu?
Aşk mı? Bazen o kadar eşsiz, o kadar tarifsiz ki. En güzel bulutların üzerindeyim sanki. En beyaz, en pofidik, ennnn parlak.
Bazen de şiddetli bir fırtınanın tam ortasında. Bir oraya, bir buraya, her yerim yara bere içinde, en çok da kalbim.
Ahh, kalbim, neden yapıyorsun bunu kendine? Bitsin istiyorum, bu acı dinsin, bu fırtına dursun istiyorum. Ama bazen de öyle tatlı bir yaz yağmuru ki bu, nasıl da güzel. Yolun tam da ortasında ellerimi açıyorum, yüzümü gökyüzüne çeviriyorum, nazlı nazlı ıslatıyor yüzümü, bedenimi, en çok da kalbimi. Nasıl ümitliyim hayata karşı, nasıl da çılgın bir güç, nasıl da güzel bir cesaret...
Yüzümdeki o gülümseme henüz bitmemişken oda ne? Bir fırtına daha çıkıyor, alıyor beni ortasına. Nasıl bir şey bu? Kalbim dayanır mı bu kadar gelgite, bilmiyorum.
Ahh kalbim, neden yapıyorsun bunu kendine? Hem savaşın ortasında savunmasız, hem de canımı versem hissetmeyecekmişim gibi gözü kara.
Ahh, kalbim, sağ çıkar mısın bu savaştan, iyi düşün. Bu kadar yara fazla değil mi şuncacık ömrüne? Canını hiçe saydığın bu aşka değecek mi dersin?
Yoksa bir gün gözyaşları içinde yürek sızısıyla baş başa mı kalacaksın?
