Nâ-mütenâhî bir acının ortasında,
elimden tutan o aydınlık yüzün,
kırılmaz bir karanlığı parçalıyor.
Milyonlarca yıldız kayardı göğsünden göğüme,
pür-ateştim zamanın gölgesinde,
Tutsaklığımın kurtuluşuydu,
Saçlarından dökülen yapraklar.
Bir anıyı yakmaktı gözlerin,
Acıyı ve şüpheyi,
Kararlılıkla silmekti,
Ben ki inanırdım,
Güvenmenin gerçek yüzüne.
Yeşertmek isterdim,
Sesinden akan sularda,
Toprağımın yalnızlığını.
