Gözlerim herkese ve her şeye
ağlamaklı bakarken
tüm gerçekler
gün yüzüne çıktığında
gözlerimin açıklığı
gönlümün arzusuna yetişemedi
ve aldanışlar
zihnimin en derininden
ruhumun tümüne yayıldığında
boğucuydu tüm sisler
boğucuydu inandırılan
basitleşmiş vaatler
Bilmenin veya bilmemenin
hiçbir şey ifade etmediği zaman
geldiğinde
tüm aldanışların
gizlendiği perdeler
yok oldu
böylesine anlam yüklenilen
merhamet dolu bağlarımın
mecbur kopuşlarında bile
ısrarla yeniden bağlamaya yeltenen
kalbimin
hiçe sayılmasına
içerlememek
hiç dağılmayacak gibi olan
bir duman bunaltısında
nefes alabilmek kadar zordu
....
Kayboluşumu aramama
sebep olan ne varsa
vazgeçiyorum günceme eklemekten
insanın yazdıklarını okuması ne denli ağır
bilmezsin
bilmek istemezsin
Kalbimde nasıl bir yakarışın
nasıl bir çınlamanın var olduğunu
görmeye dayanabilmek
tüm benliğinle inandığın
yerlerden vurulmak
sözlerle anlatılabilecek kadar
dokunaksız olsun isterdim ama
umudum bakiyken
yüreğimin tam ortasına
bırakılmış vedayı
nasıl açıklayabilirim?
Ben artık
yazmaya cesaret edemiyorum
Göğsünü soludukça şiddetlenen
bir fırtınayla beraber
insanın yazmaktan korkması bu mudur?
İnan ki budur.
