Gömlek beyazından,

Ceket de siyahından.

Sakala ustura,

Alta da kundura.

Biri fotoğrafımı çekse

Ve cennete gönderse.

Dayım görse derdi ki:

Yeğen, çok yakışmış.

Dedem huysuz,

Uzun saçıma takılmış.

Kuzenim ne derdi bilmem,

O ben doğmadan ayrılmış.

Ablamı özledim, derdi kesin:

Kardeşim ne kadar büyümüş.

Duyamam hiç ama

Bilemem hiç.

Bilinmezlik ya bu,

Anlayamam hiç.

Gerçekten bekliyorlar mı?

Benim gibi özlüyorlar mı?

Nasıl yaşar böyle insan,

Hakikati anlamadan?

Peki umut mu etmeli, n'apsam?

Yoksa sürdürmeli mi isyanı?

Ah! Elimde olsa da göğü aşsam,

Ne yazık ki sadece bir insanım.